Het dagboek van Pim: smurfende heikikkers
Al twee lentes op rij proberen we de heikikker te filmen, helaas zonder succes. Derde keer, goede keer?
Afgelopen week ging mijn aandacht (en slaap) volledig naar het filmen van de paddentrek. Tot ik dit weekend plots een telefoontje kreeg. De heikikkers waren volop aan het samentroepenin het Nationaal Park Hoge Kempen. Dit mocht ik niet laten liggen. Hop, op een mistige maandagochtend sprongen Mees en ik meteen de auto in om in allerijl naar daar te rijden. Ik kon alleen maar denken: “Hopelijk komen we niet te laat…”
2 jaar wachten op de heikikker
De heikikker is een van de weinige amfibieën die zo tot de verbeelding spreekt. Tijdens de paarperiode kleuren de mannetjes smurfblauw in de hoop een vrouwtje te versieren. Sommige bruine kikkers verkleuren ook licht, maar minder spectaculair. Beeld je in, zo’n felblauwe kikker middenin een poel. Da’s iets wat nog niet veel mensen gezien hebben. En zelfs als natuurdocumentairemaker moet je soms geluk hebben. De heikikker is een zeldzame soort die enorm afziet van de droge zomers en wisselvallige winters. Al twee jaar op rij proberen we deze amfibie in beeld te brengen. Helaas zonder resultaat, ondanks de nauwkeurige opvolging van o.a. boswachters en mensen in het veld. De voorbije jaren stonden de poelen en vennen kurkdroog. De kikkers kregen gewoon de kans niet om hun natuurlijk gedrag te vertonen.
Derde keer goeie keer in 2021?
Toen er in februari een dik pak sneeuw uit de lucht viel, vreesde ik dan ook het ergste om eerlijk te zijn. Niet veel later volgde gelukkig een veel warmere periode. Plots was de lente daar, en ook de kikkers. Het warme weer met temperaturen boven 10 °C heeft hen getriggerd. Plots verschenen tientallen heikikkers in de kraakheldere poeltjes en vennen van het Nationaal Park Hoge Kempen om te paaien. Da's véél vroeger dan verwacht.
Blauwe testosteronbommetjes
‘s Ochtendsvroeg op locatie was er nog niet veel beweging te zien. Pas toen de zon erdoor kwam, schoten ook de heikikkers in actie. Vanop een veilige afstand zat ik klaar met mijn telelens om hun voortplantingsgedrag in beeld te brengen: de mannetjes met hun opvallende kleur die massaal naar het water trekken op zoek naar een vrouwtje. Deze blauwe testosteronbommetjes waren in hun element. Al hadden ze duidelijk ook last van voortplantingsstress. Ik zag vechtpartijen en oorverdovende kwaakconcerten tussen concurrerende mannetjes. Zelfs de padden in hetzelfde vennengebied lieten ze niet met rust. Ze stonden zo hitsig dat ze er duidelijk geen erg in hadden dat ik dichterbij kwam. Uiteindelijk stond ik kniediep in het water, middenin een poel vol blauwe kikkers. Toen ik met mijn breedhoeklens vlak boven het water hing, kwamen die blauwe mannetjes er zelfs op af. Missie volbracht!
Het viel me wel op dat er relatief weinig vrouwtjes aanwezig waren. Was het omdat we al aan de late kant waren? De heikikkers paren maar een aantal dagen per jaar. De vrouwtjes zetten eerst hun eieren af en trekken vrij snel terug de bosjes of heide in. De mannetjes blijven meestal wat langer hangen rond de poel. Misschien was het hoogtepunt al achter de rug. Hoe dan ook, ik ben blij dat er weer tientallen heikikkers bij elkaar te zien waren. De aanhoudende droogte maakt het deze soort heel erg moeilijk. Verantwoord omgaan met onze natuur en water is dus eens te meer de boodschap.
Fotogalerij
