Vilda-fotograaf Rollin in actie
IN BEELD: kijk mee door de lens van onze Vilda-fotografen
Geen onderwerp dat meer inspireert, intrigeert en imponeert dan onze natuur. Dat zal elke fotograaf beamen. Onze vrienden van Vilda trotseren berg en dal, weer en wind om met veel geduld onze natuur in beeld te brengen. En het resultaat mag – wat zeggen we: moet! – gezien worden. Wij vroegen vijf Vilda-fotografen naar hun meest memorabele fotomomenten. Lees en geniet mee.
Pimpernelblauwtje bezoekt Grote pimpernel
Jeroen Mentens: “Vlinders fotograferen start bij mij normaal een uurtje voor zonsopgang. Dan zitten ze volledig stil en kan je rustig zoeken naar een goede compositie. Met wat geluk is het ook nog windstil, en bingo! Vanaf zonsopkomst wordt het allemaal wat moeilijker. Dan beginnen de vlinders zich te draaien richting de zon.
Sommigen doen hun vleugels even open om op te warmen, en ze gaan er meestal veel te snel vandoor. Heel soms heb je van die eigenaardige individuen die in de volle zon blijven zitten alsof het nog nacht is. Dit was er zo eentje. Meer dan 2,5 uur na de eerste foto zat ze nog altijd stil. Heerlijk! Maar ze weigerde hardnekkig haar vleugels te openen. Frustrerend! Na meer dan 3 uur in de weer te zijn geweest, zag ik scheel van de honger en heb ik het wachten opgegeven. Wachten tot ze iets bewegen, dat zullen niet veel mensen associëren met vlinders fotograferen.”
Pimpernelblauwtje op Grote pimpernel
Kleurrijke ijzerbacterieën
Stijn Smits: “Buiten ben ik vaak op zoek naar patronen of abstracten in de natuur. Deze prachtige kleuren en patronen trokken meteen mijn aandacht. Kwelwater is grondwater dat aan de oppervlakte komt. Het bevat allerlei mineralen, zoals kalk of ijzer, die oxideren wanneer ze aan het oppervlak met zuurstof in contact komen. Zo ontstaat er een dun vlies van allerlei kleuren op het water.
Voor deze foto heb ik een macrolens gebruikt. Om te voorkomen dat mijn eigen spiegelbeeld zichtbaar zou zijn op de foto, kon ik de foto niet recht van boven nemen. Het nadeel daarvan is dat het lastig is om alles scherp te krijgen. Daarom is deze foto samengesteld uit meerdere opnames, een zogenaamde focusstack. Bij het stacken van de foto’s verplaats je bij elke foto het scherpstelpunt een klein stukje. Ik gebruikte hiervoor een macroslede op een statief. De foto’s heb ik achteraf via software samengevoegd tot één geheel, en ik heb het contrast aangepast om de kleuren eruit te laten springen. Het resultaat is voor mij een vrolijke foto, net confetti!”
Ijzerbacteriën op kwelwater Nikon Z6II + Laowa 100mm Macro F/2.8 1/20Sec iso320 (stack van 30 beelden)
Schreiber’s vleermuis in actie
Rollin Verlinde: “Ik startte als 12-jarige met natuurfotografie om herinneringen te hebben aan wat ik zag. Mijn foto’s waren verschrikkelijk slecht. Ik zag de prachtige foto’s in tijdschriften, maar begreep niet hoe anderen in staat waren zoiets moois te maken. Pas jaren later, toen ik een tijdje mee kon lopen met een erg goede fotograaf, begreep ik dat het niet aan mijn materiaal lag, maar wel aan doorzettingsvermogen en de natuur erg goed leren kennen. Hij toonde me hoe je op het goede moment wacht, hoe het licht ’s avonds mooier is dan ’s middags en dat je in dezelfde tijd beter één mooie foto maakt dan honderd slechte. Ik haal mijn plezier vooral uit technisch uitdagende fotografie. De onzichtbaar kleine, of de ’s nachts vliegende, of de diep in de oceaan of grotten levende dieren die je anders niet te zien krijgt, die probeer ik een podium te geven. Watervlooien, vleermuizen, zeenaaktslakken, kwallen en andere vreemde maar zeer fascinerende beestjes hebben ook recht op een mooie foto. En vooral, het is een perfect excuus om in de natuur te zijn.
Dit is een voorbeeld van een lastig te maken beeld van een fantastisch fascinerend dier: de vleermuis. Ze vliegen ‘s nachts vrijwel onzichtbaar rond op zoek naar muggen. Hun vleugels slaan tussen de 10 en 20 keer per seconde en deze soort haalt een vliegsnelheid 50 km/uur. Niet slecht voor een dier met het gewicht van twee suikerklontjes! Voor deze foto worden onzichtbare infraroodstralen gebruikt, zodat het dier zichzelf fotografeert als het door zo’n straal vliegt. Daarvoor moet je iets van techniek kennen, maar ook weten waar de dieren exact gaan vliegen. Want in het echt is dit beeld kleiner dan een A4-blad. De beweging in de vleugels krijg je als je de lengte van de flitstijd perfect kiest. Die technische zoektocht, het nachtenlange wachten en vervolgens de ontlading als je dit beeld ziet verschijnen op het schermpje van je camera, daar doe je het voor.”
Langvleugelvleermuis of Schreibers vleermuis (Miniopterus schreibersii)
Paddenvisjes in de Lieve
Bert Willaert: “Als amfibieliefhebber probeer ik deze fascinerende diergroep vanuit verschillende invalshoeken in beeld te brengen. Daar horen ook de kikkervisjes (of hier paddenvisjes) bij. Om deze diertjes te fotograferen, moeten de omstandigheden allemaal juist zitten: het water moet voldoende helder zijn (ervaring leert dat het in onze streken nogal snel kan omslaan), de zon moet schijnen en de larven moeten in de juiste fase van ontwikkeling zitten. Toen ik deze plek ontdekt had, was het dus vooral een kwestie van goed voorbereid te zijn om bij de juiste omstandigheden snel te kunnen schakelen. Eens je hoofd onder water zit, kom je terecht in een volledig andere wereld, onder andere door het wegvallen van veel geluid. Zalig rustgevend is dat! De kunst bestaat er vooral in om zelf zo weinig mogelijk te bewegen. Zeker in ondiep water zoals hier zorgt beweging voor opdwarrelend stof en zijn de fotomogelijkheden snel verdwenen. Als dat lukt, en de paddenvisjes komen volledig rond je zwemmen terwijl de zonnestralen door de bovenste waterlagen komen, creëert dat een magische sfeer waarin ik uren zou willen blijven liggen. De watertemperatuur beslist daar in de meeste gevallen echter toch anders over. Bij zulke magische momenten prijs ik mezelf gelukkig dat ik die vanop de eerste rij kan en mag beleven. Het is dan fijn om die beelden via fotografie te kunnen delen met een breder publiek, wetende dat veel mensen er al zijn langs gefietst, maar slechts weinigen dit ooit vanuit hetzelfde perspectief zullen kunnen bewonderen.”
Dikkopjes van de gewone pad
Landschapsfotografie in de Scheldevallei
Yves Adams: “De Scheldevallei heeft voor mij een grote aantrekkingskracht. Als jonge kerel al fietste ik langs de Schelde, gewapend met verrekijker en fototoestel, op zoek naar vogels. Al meer dan tien jaar lang volg ik voor de overheid natuurinrichtingen op en ik breng ze in beeld. Ik hou van landschapsfotografie, en in de Scheldevallei kan ik altijd wel een plek met het mooiste licht vinden. Bijzonder vroeg opstaan is altijd wel de regel.”
