Herfstig ploeteren aan de Dijle met covidproof café 'De Koffer' in Neerijse

2 november 2020

Zaterdag 9 u ’s morgens. Het is grijs met motregen, de blaadjes vliegen in het rond en alle cafés zijn dicht. Excuses genoeg om gezellig binnen te blijven en geen 45 minuten richting Leuven te rijden. Toch hijsen we de meisjes en een koeltas vol verrassingen aan boord voor de bijzonder aangename ontdekking van de Doode Bemde vlak naast het uitgestrektere Meerdaalwoud. We hebben al zo vaak beter dan voorspeld weer gekregen en veel bloed zit er niet meer onder je nagels na een dag binnen zitten met jengelende kleuters. Dus op naar de modder, de vlonderpaden, en de slingerende Dijle. War stripes on!

We parkeren aan het kasteel van Neerijse en worden begroet door twee mooie paarden en een groep bambi’s. Anna en Robin trekken zich niets aan van de regen en lopen van plas naar plas. De wandeling begint direct modderig – er wordt volop ontdekt en geploeterd door de modder tot als we aan onze eerste snackjesstop komen – Vogelkijkhut de Roerdomp. Terwijl we naar de hut stappen vliegt er een “safant” (of is het fazant Anna) gealarmeerd weg. Eens in de hut, is er geen vogel te zien. Mandarijnen en koekjes eten dan maar.

We komen de hut uit, de motregen is gestopt en een lang vlonderpad strekt zich uit tot de horizon doorheen een mozaïek landschap van akkers, riet, bosjes en hooilanden (thanks Natuurpunt). Bingo. Anna en Robin lopen, lachen, glijden en … vallen. We steken een brugje over, begroeten de koeien en komen aan de oevers van de Dijle waar we de linkse lus kiezen. Deze rivier meandert idyllisch doorheen het landschap. Je loopt er een hele tijd langs. Natuurmeditatie op zijn best. We zijn hier niet alleen, en op zonnige dagen zal het hier druk zijn, maar de uitgestrektheid van het gebied laat dit toe. Het stoort ons niet.

In een bocht van de Dijle staat de tweede grote snackjesopportuniteit – een grote bank met uitzicht. Wanneer Anna en Robin na de snackjes toch nog op papa zijn schouders kruipen (één in de rugzak, één op de schouders), breekt de zon door de grijze wolken. Anna kietelt Robin, we lachen, we zijn blij, onze batterijen laden op! We raden iedereen aan om ondanks slechte weersvoorspellingennaar buiten te gaan (met reservekleren in de koffer). Al zo vaak hebben we met ons vier helemaal alleen in de natuur staan genieten van een on-voorspeld zonneke. En als het toch pijpenstelen regent, kan je altijd rechtsomkeer maken naar het bruin café (in normale tijden).

Raaaaceje. Anna ziet een brug over een snel stromend zijriviertje dat in de Dijle uitmondt. We pakken elks ons racebootje en zetten ons klaar op de brug. 1,2,3 start! Anna’s grote blad gaat eerst onder de brug. Papa’s bloem is mooi maar niet snel. Anna is gewonnen. Met het gekwaak van een groene kikker aan de overkant komen we uit aan onze laatste klim om boven het kasteel van Neerijse terug af te dalen naar de auto.

Papa loopt ineens snel weg met Robin op de schouders en begint “Café De Koffer, Café De Koffer, olé olé olé” te zingen. De koffer gaat open, de koeltas met koude tripels en appelsapjes worden op een verloren picknicktafel uitgestald (handig!) en we genieten na in de zon van een topper van een gebied. Volgende keer komen we terug voor het aperitief van Brouwerij De Kroon, 3 huisbieren getapt in degustatieglazen.

Nota: De week ervoor waren we met grote verwachtingen gaan stappen in het zuiden van het Meerdaalwoud aan de Kanselierdreef en de Warandevijver. Dit bos is historisch en zeer uitgestrekt wat het een ideale plek maakt voor echte stappers en ultrarunners. Voor Anna en Robin was het te volwassen en niet afwisselend genoeg. Eentje voor als ze wat ouder zijn en meer kilometers kunnen vreten!