Haaien, zeepaardjes en andere onverwachte bewoners van de Noordzee

Het klinkt als een ‘broodje aap’, maar er zwemmen wel degelijk verre neven van Jaws in de Noordzee! De meest voorkomende zijn de hondshaai, de kathaai en de gevlekte gladde haai. Gelukkig zijn onze haaien helemaal niet gevaarlijk voor mensen. Ze mogen dan wel aan de top van de voedselketen staan, ze jagen enkel op vis en schaaldieren. En de reuzenhaai (tot 12 meter lang) eet zelfs enkel plankton! De kans dat je een haai spot in onze Noordzee, is minimaal. Ze zwemmen liefst in dieper water en komen niet in de buurt van mensen. Wel kan je soms hun eikapsels vinden op het strand en heel soms zelfs een aangespoeld exemplaar. 

Zijn naam klinkt lieflijk, maar hij is een van de giftigste vissen van Europa. Oorspronkelijk leefde hij in mediterrane wateren, maar hij duikt meer en meer op aan onze kust. De kleine pieterman graaft zich onder in ondiep water waar hij op zoek gaat naar kleine bodemdieren en viseitjes. Op z’n rugvin heeft hij enkele giftige stekels. Wie op het visje trapt of per ongeluk een stekel aanraakt, gaat felle pijnen tegemoet. De beste remedie is om de wonde zo snel mogelijk gedurende een kwartier onder warm water te houden. Het gif breekt af bij meer dan 40°C. 

Nee, geen zwemmende kat, maar een inktvis. Hij wordt tot 50 cm lang en heeft tien tentakels. Acht daarvan gebruikt hij om te zwemmen, twee langere armen dienen om prooien te vangen. Hij eet vis en kleine kreeftachtigen. 

De zeekat is een meester in camouflage: de pigmentcellen in z’n huid kunnen snel van kleur veranderen. Misschien vond je op het strand al eens de ‘schelp’ van een zeekat: het rugschild spoelt geregeld aan en wordt wel eens gebruikt als vogelvoer.

Nog zo’n diertje dat we vooral associëren met warm water. Maar ook bij ons komen er tegenwoordig twee soorten voor: het kortsnuitzeepaardje en het langsnuitzeepaardje.

Deze bijzondere visjes hebben een aparte manier van voortplanten: het vrouwtje deponeert haar eieren in de buidel van het mannetje, dat op zijn beurt de eitjes bevrucht en ‘uitbroedt’. 

Af en toe spoelt ze massaal aan op onze stranden, meestal na een winterse storm: de gewone zeester. Ze kruipt over de bodem van de zee, liefst in de buurt van een mosselbank. Een zeester heeft een aparte manier van eten: ze wrikt zo’n schaaldier open, stuwt haar maag naar binnen, slokt het weekdier op en trekt haar maag weer terug. Soms kan je ook wel eens een slangster aantreffen. Die lijken op zeesterren, maar je kan ze herkennen aan het lichaam dat duidelijk afgescheiden is van de lange armen. Aan onze kust leeft de gewone slangster, die in modder en zand leeft.