Bijzondere kikker zorgt voor overlast in tuinvijver
Door het mooie weer in de maand maart zijn er al heel wat kikkers uit hun winterslaap ontwaakt om de tocht naar hun voortplantingspoel aan te vatten. Eens de paartijd begint, zetten de mannetjes hun kwaakblaas aan het werk om met een originele serenade vrouwelijke soortgenootjes aan te trekken. Zo’n kwaakconcert kan je soms tot honderden meters ver horen! In een tuinvijver in Keerbergen is het echter niet het volume, maar de specifieke roep van een kikker die voor overlast bij de buren zorgt.
Beruchte kabaalmakers
Woon je in de buurt van een grote poel of heb je zelf een zwem- of siervijver in je achtertuin, dan zal het geluid van kwakende kikkers je niet vreemd zijn. Bij aanvang van de paartijd, normaal gesproken vanaf april, is het voor de mannetjes een zaak van levensbelang om zo luid mogelijk te kwaken om potentiële partners te lokken. Zeker de groene kikkers staan erom bekend behoorlijk wat decibels te produceren, met dank aan hun wangblazen die het geluid nog eens extra versterken. Het mag niet verbazen dat deze luidruchtige kabaalmakers niet zo populair zijn bij buurtbewoners die ’s nachts graag met het raam open slapen … Het onophoudelijke gekwaak zorgt vaak voor heel wat ergernis – des te meer omdat groene kikkers in België een beschermde soort zijn en je er dus niet zomaar een schoen naar mag keilen.
Kikker met speciale roep
Het is nog wat vroeg op het jaar voor deze notoire kwaakconcerten, maar toch kan je hier en daar wel al een kikker spotten op basis van zijn roep. Van het gezapige geknor van de bruine kikker, het ‘bubbelende’ geluid van de heikikker tot het hinnikende gekwetter van de meerkikker: elke soort heeft zo zijn eigen herkenbare klank. Doorgewinterde natuurliefhebbers met een liefde voor onze inheemse herpetofauna kunnen ze moeiteloos met het blote oor van elkaar onderscheiden. Toch staat Hyla, de amfibieën- en reptielenwerkgroep van Natuurpunt, momenteel voor een raadsel: in een privétuin in het Vlaams-Brabantse Keerbergen zit sinds kort een kikker die op wel heel ongebruikelijke wijze van zich laat horen. Zijn gekwaak klinkt namelijk als … ‘fuck you’.
“Ik ben al bijna twintig jaar lid van de lokale werkgroep, maar dit is voor mij toch werkelijk een unicum”, zegt Marc Verschaeve, een gepassioneerde ‘Hyliet’ en eigenaar van de tuin in kwestie. Een tiental jaar geleden legde hij zijn siervijver aan, in een poging een nieuwe biotoop te creëren om de kikker- en salamanderpopulaties een duwtje in de rug te geven. Voorlopig zonder veel succes, tot de nieuwe bewoner zijn intrek tussen het riet nam.
“Het was mijn buurvrouw die mij er als eerste op aansprak. Blijkbaar kreeg ze regelmatig een scheldtirade naar het hoofd geslingerd telkens ze met een bakje keukenafval naar haar composthoop wandelde. Ze vroeg zich af of ik een grapje met haar uithaalde”, lacht Marc.
Nieuwe kruising of afwijking?
Al lacht hij toch eerder groen, want zelf is Marc evengoed slachtoffer van de overlast die zijn kikker veroorzaakt. Dankzij het mooie weer van de afgelopen weken heeft hij veel tijd buiten doorgebracht om in zijn tuin te werken, maar dat deed hij noodgedwongen met een noisecancelling hoofdtelefoon en een podcast in de oren. En met de start van het barbecueseizoen in het vooruitzicht hebben ook de buren al regelmatig bij Marc aangedrongen om stappen te ondernemen. Een gezin met een aanpalende tuin liet zelfs al verstaan de kinderen niet langer buiten te laten spelen omwille van het grofgebekte amfibie. “Het is natuurlijk fijn om leven in de tuin te hebben, maar erg aangenaam gezelschap is deze kikker toch niet bepaald”, zucht hij. “Ik zie momenteel niet meteen een oplossing … De kans is groot dat we hier met een zeldzame soort te maken hebben en die moet je nu eenmaal met rust laten”.
Gaat het om een toevallige speling van Moeder Natuur of heeft deze kikker zoals een papegaai geleerd om menselijke woorden na te bootsen? Bij Hyla zitten ze met het handen in het haar. “Zo op het eerste gezicht lijkt het een doodgewone, groene kikker van gemiddelde grootte”, klinkt het daar. “Als je hem ziet, zou je zweren dat het een bastaardkikker is, maar waar die afwijkende roep dan vandaan komt, daar hebben we het raden naar”.
Is dit een afstammeling van een nieuwe kruising met een exoot of heeft deze kikker een onbekende afwijking aan de kwaakblazen? Het dier vangen om het van naderbij te bekijken en te determineren, is tot nu toe nog niet gelukt. In afwachting op meer duidelijkheid doopte Marc zijn vijverbewoner dan maar met een tijdelijke naam: de ‘spotkikker’.
