Natuur en geschiedenis bij Cheslé de Bérismenil
Niets geeft ons meer energie dan een wandeling door adembenemende landschappen. Omdat we graag een vleugje geschiedenis combineren met prachtige panorama’s, zetten we koers naar het Parc des Deux Ourthes, met name naar Bérismenil, om rond het Keltische fort van Cheslé te wandelen terwijl we de rivier bewonderen vanuit de hoogte.
De temperaturen zijn wat milder en de regen blijft achterwege – het perfecte weer om onze natuur in te trekken! Daarvoor begeven we ons richting het dorpje Bérismenil in de provincie Luxemburg, niet ver van La Roche-en-Ardenne. We rijden het dorp binnen via de N860 en slaan de straat pal voor de kerk in. Parkeren doen we aan de kant van de weg, vlakbij een huisje met de sprookjesachtige naam ‘La Villa des Elfes’ (zo mooi kan je ‘t zelf niet verzinnen, toch?). We zien een kleine calvariebergbeeld voor ons en nemen het pad dat naar links afdaalt. Een bord geeft aan dat we op de ‘Escapardenne - Eisleck Trail’ lopen. Volgens de aanwijzingen ligt de site van het Keltische fort op iets meer dan twee kilometer afstand. Let’s go!
Een slecht begaanbaar pad
Over de moeilijkheid van het parcours dat ons te wachten stond, hadden we geen informatie. We beginnen met een zachte afdaling en denken er voorlopig nog niet aan dat we aan het einde van de wandeling weer omhoog zullen moeten. We passeren al meteen de landschappen die ons gedurende de hele wandeling door het bos zullen vergezellen. Eenmaal onderaan de helling volgen we de wegwijzer met ‘Cheslé Site Celtique’ erop en arriveren al snel bij een kaart van de archeologische vindplaats. Wanneer we onze tocht verderzetten, realiseren we ons al snel dat we enkele stukken schalie zullen moeten beklimmen om verder te geraken. Gelukkig heeft het de laatste dagen niet geregend, anders zouden deze rotsen in een echte ijsbaan veranderen! Ik heb spijt dat ik mijn sportschoenen aangetrokken heb, want stevige wandelschoenen zouden voor dit terrein wel geschikter zijn … Nu is het bidden dat ik mijn enkel niet verzwik voor het einde van de wandeling.
Als we de route aangeduid met het groene kruis willen volgen, dan moeten we ons vasthouden aan boomstammen en soms zelfs aan de stevige boomwortels die goed in de grond verankerd zijn, want het pad is vrij moeilijk begaanbaar. Uiteindelijk komen we op de top van de heuvel en krijgen na deze zware klim onze welverdiende beloning: een adembenemend uitzicht op de heuvels voor het fort van Cheslé en het water eronder. We passeren het bankje – dat al bezet is – en beklimmen het volgende deel van de heuvel. Kleine waaghals die ik ben, stap ik naar de rand van de rotsen om een foto te maken. Als je last hebt van hoogtevrees of kleine kinderen bij hebt: geen aanrader!
Een historische plek ...
Vervolgens komen we op een open plek midden in het bos. Het voelt echt als herfst, want de grond ligt bezaaid met een gouden tapijt van dode bladeren. We vangen een glimp op van enkele constructies van Cheslé, maar we zullen ze beter kunnen bewonderen wanneer de terugweg ons naar de overkant brengt.
We weten al sinds de 19de eeuw dat het om een versterkte site gaat, maar de echte opgravingen zullen pas in de jaren 1960 beginnen, wanneer onderzoekers huishoudelijke voorwerpen en keramiek vinden waarmee ze kunnen vaststellen dat het fort van Cheslé dateert uit de IJzertijd (ongeveer 600-519 voor Christus). De natuurlijke site strekt zich uit over 13 hectare en toont vandaag reconstructies van de muren die destijds moeten zijn opgetrokken. We vervolgen onze weg – uiteraard niet zonder even te pauzeren voor alweer een ander panorama – en komen al snel vlak voor de muren te staan. Een deel ervan is onafgewerkt zodat je de constructietechniek ervan kan zien: er gaan balken doorheen de muur om deze te versterken. We dalen de helling af om de vestingwerken in hun ontzagwekkende hoogte te kunnen bewonderen. Als we de helling verder volgen, kunnen we de Hérou en de Ollomont bereiken, maar dat was niet de bedoeling van ons bezoek – en we willen graag dat onze knieschijven aan het einde van de dag nog in goede conditie zijn. Na het bekijken van de wal gaan we terug naar Bérismenil.
... en een lokale legende
Nu komen we bij een andere open plek bezaaid met dode bladeren en vervolgen het pad dat ons naar de poort van het fort leidt. Op het water beneden denken we iets te zien wat op een beverdam lijkt … maar het is onmogelijk om dat vanaf deze afstand zeker te weten. We naderen de reconstructie van de poort. Een informatiebord vertelt ons dat dit de enige toegang tot het fort was en dat in het verleden de zes meter hoge ingang afgesloten werd door een zware, houten deur. We leren ook dat de site volgens de legende een gouden geit herbergt, ’la Gatte d’or’, die een put in het midden van het fort zou bewaken.
Diezelfde legende beweert dat wie tijdens de Kerstmis een zwarte kip aan de bron offerde zonder een woord te zeggen, de fabuleuze schat zou krijgen. Natuurlijk is hier nog niemand in geslaagd, en de boeren die hun geluk beproefd hebben, zouden op mysterieuze wijze verdwenen zijn. Wie weet, als we nog eens terugkomen, kunnen we op zoek gaan naar deze beroemde bron ;-)
We keren terug naar het pad dat we aan het begin van de wandeling hadden genomen en klimmen – na eventjes verdwaald te zijn – de helling weer op. Zoals verwacht is de klim aan het einde van de wandeling best pittig, maar niet onoverkomelijk. Toch zijn we opgelucht wanneer we weer bij ons startpunt aankomen, en tegelijk net zo blij dat we ons aan dit avontuur gewaagd hebben.
