Pim op stap met Onze Natuur-fans in Hoge Venen
Wie ‘Onze Natuur, De Film’ gezien heeft, verlaat de filmzaal vol trotse verwondering over onze binnenlandse wildernis. Maar vaak ook met vele vragen aan de filmmakers, want waar zijn al die prachtige beelden geschoten en hoe krijg je zulke opmerkelijke details in beeld? Achttien fans van het eerste uur mochten hun vragen rechtstreeks afvuren op D.O.P. Pim Niesten, na het winnen van een wedstrijd d.m.v. een wilde gok over het aantal diersoorten dat de revue passeert in de natuurdocumentaire. Samen trokken ze naar de Hoge Venen, waar Pim zijn favoriete scène heeft gefilmd.
Wanneer we op een zonnige zondagochtend in de herfstvakantie verzamelen aan de Baraque Michel, zijn de verwachtingen hooggespannen om die scène ook live te kunnen meemaken. Volgens de laatste berichten van het European Crane Migration Network op Facebook zijn de omstandigheden dit weekend prima om kraanvogels te zien vliegen en een dag tevoren werden er her en der al groepjes gespot boven de Hoge Venen.
Tot aan je heupen in de modder
Die kraanvogelkoorts is heel herkenbaar voor Pim: “Toen we hier kraanvogels kwamen filmen, waren we verschillende dagen met twee ploegen aanwezig om onze kansen te vergroten. Maar meestal konden we enkel overvliegende slierten filmen, de rest gebeurde uit ons zicht. Dus moesten we het anders aanpakken.”
Pim wijst naar een punt in de verte waar hij uiteindelijk wel kraanvogelgeluk had: “Samen met een ervaren gids die het gebied als zijn broekzak kent, zijn we midden in de nacht vertrokken naar de plek waar een grote groep geland was. Niet over de droge vlonderpaden, maar lijnrecht door het veen – iets waar je als normale sterveling de kans niet toe krijgt. Nu, het was ook geen pretje: we sleurden al ons zware materiaal mee terwijl we heupdiep door de modder ploeterden. Onze gids navigeerde door de duisternis op basis van de piepkleine kreetjes die de rustende kranen af en toe maakten. We konden geen lamp aansteken en mochten zelfs niet fluisteren met elkaar, want de kleinste verstoring zou alle kraanvogels kunnen doen opvliegen. Het was de meest vermoeiende ochtend die ik ooit meemaakte als natuurfilmer.
Terwijl Pim twee jaar later samen met de groep winnaars opnieuw de Hoge Venen intrekt, wordt al snel duidelijk dat het niet voor vandaag zal zijn: een gure wind steekt stokken in de wielen van de migrerende kraanvogels. Gelukkig krijgen de deelnemers wel een poëtisch verslag van wat er die bewuste ochtend voor Pim’s lens voltrok: “Het was een surrealistische ervaring: we stelden in alle stilte onze schuiltent op terwijl we geen hand voor ogen konden zien. We hadden dan ook geen idee van het tafereel dat zich rondom ons voltrok en waarop straks de eerste zonnestralen zouden vallen. Naarmate het lichter en lichter werd, doemden de eerste kraanvogels voor ons op. Diep in ons binnenste slaakten we een vreugdekreet. De elegante vogels vlogen kort op en landden weer, communiceerden druk toeterend met elkaar, zorgden voor hun jongen die voor het eerst mee naar het zuiden trokken … Om daar middenin te zitten en het oorverdovende getrompetter te horen wanneer ze uiteindelijk hun vleugels spreidden: één van de machtigste momenten uit mijn carrière.”
Waar is al dat wild naartoe?
Maar vandaag blijft het oorverdovend stil boven het hoogveen. Al snel gaat het gesprek over de klapekster in ‘Onze Natuur, De Film’, een middelgrote zangvogel met de attitude van een killer. Wandelaars Inge en Jenny noemden het zelfs beide hun favoriete stukje uit de docu. “De klapekster in de docu werd gefilmd door mijn collega’s in het Nationaal Park Hoge Kempen, maar ook in het hoogveen voelt hij zich ‘s winters thuis” vertelt Pim terwijl hij door zijn verrekijker tuurt. “Je hebt het meeste kans om hem te zien wanneer je met je verrekijker hoge boomtoppen afspeurt, waar hij als een witte sneeuwbal op de uitkijk zit.”
Ook de klapekster laat zich niet zien vandaag, net zoals de vele andere wilde dieren die je hier meestal tegenkomt. Komt het door de snijdende wind, de relatief hoge herfsttemperaturen of door de vakantiedrukte op de wandelpaden? “Het lijkt wel alsof ook het wild vandaag een snipperdag heeft genomen”, lacht deelnemer Dominique terwijl hij door de lens van zijn fototoestel spiedt. Een vogel die zich wel meermaals laat zien, is de roodborsttapuit die zich vanop een struik telkens weer op voorbijvliegende insectenhapjes stort. In de verte laten enkele veldleeuweriken van zich horen. Maar hoe vaak we ook de horizon scannen, de grote sterren van ‘Onze Natuur, De Film’ geven vandaag niet thuis.
Beroemde bomen
Gelukkig zijn er ook soorten waarop je altijd kan rekenen, door weer en door wind, in luwe dan wel drukke tijden. De beroemde bomen van het Noir Flohay bijvoorbeeld, een groep dode, grove dennen die als een skeletachtig landmark boven het veen uitsteken. Een drieste doch feeërieke herinnering aan een verwoestende brand die in lang vervlogen tijden over het veen jakkerde. De fototoestellen worden bovengehaald terwijl de groep mijmert over de schoonheid maar ook het belang van onze inheemse natuurpracht.
Deelnemer Freddy vat het mooi samen: “Het moet bloed, zweet en tranen, maar vooral veel geduld hebben gekost om de natuur op zo’n spectaculaire manier in beeld te brengen. Hopelijk draagt de film bij tot een grotere bewustwording bij alle Belgen, waardoor we met z’n allen met meer respect omgaan met de natuur die ons nog rest.”
