Uitgetest: Avontuurlijk wandelen met zicht op Les Tartines
Altijd op zoek naar uitzonderlijke plekken om de benen te strekken, hoorde ik onlangs in een podcast lovende woorden over ‘Les Tartines’: schijfvormige rotspartijen die boven het landschap uitsteken zoals boterhammen die uit een broodrooster springen. Waarom zulke ‘grote stenen’ zo’n aantrekkingskracht uitoefenen op deze amateur-wandelaar? Geen flauw idee. Maar na de zinkgaten van de Fondry des Chiens en de dolmens en menhirs van Wéris, klonk het als iets dat ik met eigen ogen moét gezien hebben.
En dan start de zoektocht naar een mooie wandeling om ter plaatse te maken. Op originelewandelingen.be vinden we een route van 9 km met 4 sterren. Volgens de omschrijving belooft het een pittige tocht te worden, dus laden we op een mistige herfstochtend al voor dag en dauw de auto in. Voor de zekerheid downloaden we ook een alternatieve gps-route die de meest heikele punten omzeilt. Met een ‘avontuurlijke’ wandeling die enkele jaren geleden gelogd werd, weet je nooit wat je ter plekke tegenkomt.
Kerkhof in de mist
Parkeren doen we aan de kerk van Comblain-au-Pont (adres: Place Leblanc), één van de eerste ‘Ardennen-dorpjes’ voorbij Luik waar Ourthe en Amblève samenvloeien. Van daaruit klimmen we over paden en trappen richting Sint-Maartenstoren of ‘Tour St. Martin’, een Middeleeuwse burchttoren die eind 20ste eeuw werd gerestaureerd en nog steeds omgeven wordt door een oude begraafplaats met Halloween-allures- zeker in het mistroostige weer van vandaag. Het lijkt wel alsof we langs de achteringang zijn binnengevallen, want we lopen de ‘oprijlaan’ van het kerkhof af om de wandeling verder te zetten. De site vormt een openluchtmuseum met beelden van internationale kunstenaars die tussen de oude lindebomen prachtig tot hun recht komen.
We klimmen verder richting ‘Les Roches Noires’, Belgiës eerste nationaal park dat opgericht werd vlak na de Tweede Wereldoorlog. We nemen hier de ‘opgekuiste’ versie die langs het natuurreservaat loopt, omdat de avontuurlijke omschrijving waarschuwt voor overwoekerde paden en omgevallen bomen - dat kan wel eens tegenvallen na een natte zomer zoals die van 2021. In de verte spotten we de zwarte rotsen waarvoor het gebied bekendstaat: somber gekleurde kalkgesteenten die een oude bedding van de Ourthe vormen waarin nu vooral uitgestrekte weilanden liggen.
Naar de overkant van de Ourthe
Na een pittige afdaling komen we terug aan in het dorp, waar we de Pont de Scay oversteken. Voorbij de spoorweg (met pittoresk, verlaten stationnetje) start een fikse klim richting ‘Les Tartines’. We besluiten hier de bewegwijzerde route te volgen om de natuur niet verder te verstoren. Op het uitkijkpunt wordt duidelijk hoe populair (en kwetsbaar) deze boterhamrotsen ondertussen zijn: een afspanning moet voorkomen dat avontuurlijke wandelaars té ver van het pad gaan voor een instagrammable selfie.
Gelukkig kan je deze unieke gesteenten ook vanop een afstandje bewonderen, zo imposant zijn ze wel. Door een uitzonderlijke platentectoniek zijn oude steenlagen hier rechtop komen staan. Stromend water erodeerde de zachtere kalksteenlagen weg, terwijl hardere dolomietkalksteenformaties naarstig stand hielden. Het resultaat: ‘Les Tartines’.
Imaginaire koeien en een pittige afdaling
Beide GPS-routes leiden ons nu naar de rand van een groot, verlaten weiland, met een draaihek op de grens met het bos. Het is onduidelijk of het weiland al dan niet mogen betreden, maar er is geen andere mogelijkheid (behalve een urenlange omweg) om op de weg aan de overkant te geraken. De draaipoortjes suggereren wel dat we terecht welkom zijn, toch zijn we beducht voor koeien (of stieren) die plots zouden kunnen opduiken.
Groot is dan ook de opluchting wanneer we de (schaars) bewoonde wereld weer betreden. We slaan rechtsaf, weg van het dorpje Oneux, en volgen een landbouwweg. Op het einde gaan we terug het bos in en vandaar is het de bedoeling om zo snel mogelijk weer in de vallei te geraken. De uitgestippelde weg blijkt - euhm - behoorlijk ambitieus naar beneden te hellen. Rechtopstaand geraken we de heuvel niet af en al na een vijftal meter is het duidelijk dat terugkeren naar boven quasi onmogelijk is. We ondergaan ons lot in de hoop dat het gekozen ‘pad’ nergens volledig onbegaanbaar wordt.
Oever met uitzicht op Les Tartines
Yes, we geraken heelhuids beneden! Op een veilige afstand naast de spoorweg wandelen we terug richting Comblain-au-Pont, terwijl we onderweg de obligate foto’s maken van de sneetjes brood die ondertussen schitteren in het zonlicht. Opnieuw steken we de brug over, waarna we via de oever van de Ourthe richting parkeerplaats wandelen. Het uitzicht vanop het keienstrand waar we een laatste keer halt houden, is misschien wel het mooiste van de hele wandeling: de Ourthe die langs ons heen stroomt, pootjebadende ganzen en Les Tartines die hoog boven ons uittorenen. Grote rotsen om U tegen te zeggen!
