Werkt een vogelverschrikker echt?
De vogelverschrikker is een onmisbaar element in het decor van elke Halloween-film. Met zijn gespreide armen en slappe hoed op het hoofd zorgt zo’n pop voor een afschrikwekkend silhouet tijdens een donkere, stormachtige oktobernacht. Maar is een vogelverschrikker op je veld ook effectief of komen snuggere vogels er net op af?
Bedoeld om ongewenste, gevederde gasten van het buffet – lees: een akker, boomgaard of moestuin – te weren, gebruikten boeren en tuinders in het verleden vaak houten kruisen die ze aankleedden met oude kleren en opvulden met stro om op een mens te lijken. Het onderliggende idee? Vogels zijn bang van ons en zullen er dus voor kiezen hun dagelijkse kostje elders op te scharrelen, zonder menselijke pottenkijkers in de buurt. In zekere zin is dat ook zo: tenzij je met een extreem tamme duif of een uitgehongerde mus te maken hebt, zal een vogel niet zomaar op je hand of hoofd komen zitten. En wanneer de hoed en de jas van de vogelverschrikker dan ook nog eens wild wapperen in de wind, is de bedreiging compleet. De onregelmatige beweging met het bijbehorende klapperende geluid ervaren vogels immers als een gevaar waarbij ze maar beter uit de buurt blijven.
Om die reden zie je ook vaak reflecterende slierten aluminiumfolie in de fruitbomen van een boomgaard hangen of een vlieger in de vorm van een roofvogelboven een veld in de wind wiegen. Allemaal goedbedoelde pogingen om onrustzaaiers op afstand te houden, maar laat ons niet vergeten dat het net de slimste vogels uit onze natuur zijn die we zo een loer proberen te draaien. Zwarte kraaien en kauwen – fervente ‘aasgieren’ als het gaat om vers ingezaaide akkers – staan erom bekend makkelijk trucjes te leren en raadsels op te lossen. Het zal dus niet lang duren eer ze ook dit mysterie ontrafeld hebben en doodleuk op de stijve schouders van je zelfgemaakte vogelverschrikker landen. De dapperste exemplaren bouwen zelfs ongegeneerd nesten in een stropop! En eens ze doorhebben dat die flapperende slierten en nepvogels altijd op exact dezelfde plaats blijven hangen, houdt niets hen nog tegen om er rond lunchtijd zorgeloos onder neer te strijken.
Welke methode is dan wel doeltreffend om grijpgrage zaad- en oogstdieven te verjagen? Als je exact weet welke soort jouw akker, boomgaard of moestuin terroriseert, overweeg je beter om gebruik te maken van een apparaatje dat vogelgeluiden maakt, meerbepaald de kreten van een vijandige vogelsoort. Hoe realistischer, hoe beter! Gaan jouw buren niet akkoord met de geluidsoverlast die je op die manier zélf veroorzaakt? Weet dan dat de meeste vogels ook reageren op ultrasoon geluid, dit wil zeggen: geluid met een hoge frequentie (tussen 20 en 800 kHz) dat niet hoorbaar is voor mensen. Een enge vogelverschrikker kunnen ze nog negeren, maar lange tijd in een omgeving vertoeven waar non-stop een irritante toon weerklinkt? Dat vindt geen enkele vogel een pretje. Bovendien is een auditieve vogelverschrikker zowat de meest dier- en milieuvriendelijke manier om overlast door vogels in te dijken. Zo wordt ultrasoon geluid bijvoorbeeld ook ingezet om in een meer stedelijke omgeving meeuwen en duiven te verjagen.
Oh, en nog iets: een dode kraai aan een draad binden en boven je akker laten bungelen om als voorbeeld te dienen voor zijn soortgenoten? Da’s niet alleen een hopeloos ouderwets en luguber gebruik, maar bovendien ook strafbaar, aangezien alle kraaiachtigen – dus ook eksters, gaaien en kauwen – beschermde vogelsoorten zijn. Enkel onder bepaalde voorwaarden mag erop gejaagd worden en daarna moeten ze zo snel mogelijk naar het vilbeluik. Een kadaver gebruiken als afschrikmiddel is dus absoluut not done.
Stuur jouw vraag in
Heb jij je altijd al afgevraagd of er ook zwarte bloemen bestaan, waarom een specht geen hoofdpijn krijgt en of vissen ook scheten laten? De redactie van Onze Natuur gaat op zoek naar serieuze antwoorden op originele vragen. Heb je een idee? Stuur jouw vraag in via ons contactformulier en wie weet prijkt het antwoord binnenkort op deze pagina!
Stel je vraag
