Zo brengen onze ambassadeurs de Belgische natuur in beeld
Hoe kijken onze ambassadeurs naar onze natuur? Ontdek hier op de Dag van de Fotografie hun meest memorabele fotomomenten van het afgelopen jaar.
1. Hazen op pad
Els De Backer: "Het was een frisse ochtend in april en ik was al vroeg op pad met mijn camera in Wuustwezel. Wat mooi, die haasjes in het ochtendlicht! Het lijkt wel of ze vanalles te bespreken hebben. Alsmaar dichter en dichter sluipen, adem inhouden en dan stilletjes op de knieën gaan zitten ... Een hele reeks foto´s heb ik kunnen maken van deze hazen. Zalig! Mijn dag kon niet meer stuk. Bovendien brengt deze foto geluk want ik heb hiermee de derde prijs gewonnen met de fotowedstrijd van PEFC Belgium."
2. Aan de vossenburcht
David Peters: "Het begon allemaal met een avondwandeling op de Lommelse heide. In de verte zag ik een vos lopen. Op zich al een heerlijk moment. Ik besloot hem te volgen maar uiteraard was onze schuwe vriend al snel verdwenen. Ik besloot om de volgende dag terug te gaan naar de plek waar ik hem gespot had. In de buurt kwam ik ineens kadavers van vogels, steenmarters en zelfs reepootjes tegen … Toen ik verder rondkeek vond ik een talud met verschillende grote holen erin. Ik hoopte een vossenburcht gevonden te hebben! Ik besloot afstand te nemen en de burcht tot de zonsondergang in de gaten te houden. Helaas niks te zien. De volgende avond, vrijdag na mijn werk, besloot ik om opnieuw vanaf 19u30 tot zonsondergang de wacht te houden met mijn camera in de aanslag. Helaas weer niets te zien, maar ik gaf niet op. Ik moest en zou die vossen zien …
En jawel, de volgende ochtend besloot ik om 6u ‘s morgens richting de burcht te trekken en kon ik van in de verte de jonge vosjes al spelend buiten aan de vossenburcht even observeren en vastleggen op camera. Wat een geweldige kick was me dat! Om nooit meer te vergeten."
3. De Fransman
Tom Swinnen: "Ik ben al even geïntrigeerd door holle wegen. Het is een prachtige samenloop van alles wat mij interesseert: fotografisch interessant, ecologisch bijzonder uniek en rijk, historisch significant, … Als je door een holle weg wandelt, ben je volledig verwijderd van alle drukte rondom je heen. Het is een plekje van uiterste rust. Ik probeer dan ook als ik ergens ga wandelen plekjes uit te zoeken waar een holle weg te vinden valt. Zo kwam ik uit op een wandeling in Loksbergen. Niet te veel informatie over opgezocht en gewoon vertrokken. Het was een prachtige wandeling met een wel heel indrukwekkende holle weg. Wat bleek achteraf: de holle weg, met bijnaam “De Fransman”, blijkt de diepste holle weg in Vlaanderen te zijn. Maar liefst 12 meter diep! Geen wonder dat het een indrukwekkend zicht was."
4. Jonge knapen
Yves Zielinski: "Tijdens de winter van 2021 werd het plan opgevat om in het voorjaar een poging te doen om jonge vosjes te fotograferen. In februari startte ik met de zoektocht naar een geschikte burcht. Vele kilometers werden gewandeld, vele uren en dagen werden gespendeerd aan de zoektocht. Uiteindelijk vond ik half maart twee veelbelovende burchten in een groot natuurgebied in Zuid-Limburg. In het begin was er geen spoor van vossen te bespeuren. Vele vragen maalden door mijn hoofd: zouden de burchten verlaten zijn of zouden het dan toch dassenburchten zijn? Het tij keerde toen ik twee keer een volwassen vos kon opmerken in de buurt van een van de burchten.
Ik ging drie tot vier keer per week in de vroege ochtend of late avond bij de burcht postvatten. Tijdens het koude voorjaar, met ‘s ochtends vaak strenge vrieskou, was het beslist geen pretje om vele uren stil te zitten onder een camouflagenet. De eerste weken verliepen zonder ook maar een glimp van een vos op te vangen. Opnieuw begon de twijfel de kop op te steken. Heb ik toch de verkeerde burcht gekozen? Zouden er geen jongen geboren zijn in deze burcht?
Stilaan begon ik de moed te verliezen tot plots op een zondagmorgen, half april, deze twee jonge knapen opdoken bij een van de uitgangen van de burcht. Een moment van opperst geluk, missie geslaagd. Ook al waren de omstandigheden niet schitterend om goede foto's te maken, toch hebben de foto’s een grote emotionele waarde. Nadien heb ik de vosjes gedurende nog een aantal weken gevolgd en ze nog verschillende malen op foto kunnen vastleggen in betere omstandigheden. Ik heb de burcht uiteindelijk verlaten omdat er door het mooiere weer steeds meer wandelaars opdoken die mij in de gaten kregen. Om verstoring door nieuwsgierige wandelaars te voorkomen, heb ik de jonge vosjes met pijn in het hart verlaten. Ook dit hoort voor mij immers bij natuurfotografie: steeds denken in het belang van het dier en bij de geringste kans op verstoring bewust kiezen voor het welzijn van het dier en niet voor de ultieme foto."
5. Ode aan de mus
Koenraad De Mol: "Dit beeld toont een mannetjes mus in vol ornaat en zich opwarmend in het ochtendzonnetje. Dikwijls worden vogelsoorten zoals de huismus als gewoon beschouwd. Dit is volgens mij geheel onterecht want als je je verdiept in hun levenswijze en ze in detail gaat bekijken blijken ze toch niet zo gewoon te zijn. In mijn tuin en omgeving woont een kolonie mussen.
Hierdoor kan ik ze regelmatig van dichtbij observeren en fotograferen. Bij warm weer komen ze een zandbad nemen in de tuin en dat doet me direct terugdenken aan mijn jeugd toen ik zo een tafereel ook regelmatig kon waarnemen. Als je ze zo dicht kan waarnemen, zie je ook de rangorde binnen de groep. In de winter komen ze massaal op de voedertafel en elk jaar zijn ze met meer wat betekent dat ze succesvol broeden in de buurt ondanks hun achteruitgang in het algemeen. Ik overweeg dan ook om een aantal nestkasten voor hen te installeren want ze zijn te allen tijde een aangenaam gezelschap in de tuin."
6. Kneu in de bosjes
Arne Moons: "Ik had nog nooit van mijn leven een kneu kunnen vastleggen op foto, tot ik op een dag naar Viersels Gebroekt ging. Na uren wandelen, stoppen en kijken, vond ik een struik waar ik elke vijf minuten twee vogeltjes naartoe zag vliegen. Het was een koppel kneus die er een nestje hadden. Na ongeveer drie uren gecamoufleerd tussen de bosjes te zitten, zo’n 10 à 20 meter van de kneus verwijderd, kon ik eindelijk mijn foto’s maken. Het kneu mannetje vloog op en landde op een dunne tak. Hij keek rond of er geen gevaar dreigde bij het nest. Het was echt een hele bijzondere dag voor mij. Ik heb uren genoten van deze prachtige vogeltjes."
7. Gans het gezin aan de oever
Henri Loiseau: "Ik heb het geluk om aan de oevers van de Semois te wonen. Vanaf de achterkant van mijn tuin is de rivier zichtbaar. Ik kan dus foto's nemen zonder me te hoeven verplaatsen. Dit jaar heb ik dit koppel Canadese ganzen en hun jongen op een dam van de Semois in Lacuisine kunnen vereeuwigen."
8. Bosuil tussen de bladeren
Jochen Lambrechts: "Deze bosuil volg ik al drie jaar. Dit jaar liet hij of zij toe dat ik heel dicht mocht komen. Ik zag de uil een keer of tien dit voorjaar tot de jongen uitvlogen. Gelukkig zijn het echt gewoontedieren."
